28 marca 2015 roku w kościele p.w. Matki Bożej Zwycięskiej w Toruniu, podczas uroczystej Mszy świętej ksiądz biskup Józef Szamocki udzielił posługi akolity stałego 17 mężczyznom w tym 4 z naszej parafii, są to: Piotr Biegalski, Roman Borusiewicz, Jan Piechocki, Tomasz Słowiński.  

 Zdjęcia z uroczystości

 Kim jest akolita i jakie są jego funkcje w Kościele?

Akolita – termin pochodzący od greckiego słowa „akólouthos” – to człowiek „idący za kimś, towarzyszący”.

W dokumentach Kościoła rzymskiego już w III wieku wspomina się akolitów. Za papieża św. Korneliusza (około roku 254) w Rzymie było 42 akolitów. Różne były obowiązki akolitów. Pełnili funkcję posłańców, zanosili listy, pieniądze, żywność dla więzionych chrześcijan, dla skazańców czekających na wykonanie wyroku. W Rzymie akolici posługiwali podczas Mszy Świętych papieskich, przenosili szkatułę zawierającą Ciało Pańskie, pomagali w zbieraniu darów ofiarnych, podtrzymywali obrusy, na których biskupi i kapłani dokonywali łamania chleba eucharystycznego, zanosili do kościołów rzymskich Komunię Świętą, czyli tzw. „fermentum”. Fermentum był to konsekrowany chleb eucharystyczny ze Mszy Świętej papieskiej.

Jeszcze do 1972 roku w Kościele łacińskim było to ostatnie z tzw. święceń niższych (ostiariat, lektorat, egzorcystat i akolitat) udzielane kandydatowi do kapłaństwa w czasie seminaryjnej formacji. Papież Paweł VI, po Soborze Watykańskim II, postanowił odnowić i zreformować posługi i wyznaczył akolitom nowe miejsce w Kościele. Obecnie akolita nie jest zastrzeżony dla kandydatów do kapłaństwa, co więcej, papież powierzył akolitom część obowiązków, które dawniej należały do subdiakonów, a także przywrócił część funkcji, które odebrano akolitom na przestrzeni wieków. Jednak akolita nie jest nazywany już prawnie duchownym. Stał się szczególnym sługą ołtarza, ale nie jest ustanawiany jedynie do posługi w liturgii, lecz też do posługiwania chorym i cierpiącym. Karmiąc się Eucharystią ma za zadanie uczyć się szczerej miłości do potrzebujących.

Częstym błędem ze strony wiernych jest utożsamianie wszystkich szafarzy nadzwyczajnych Komunii świętej z akolitami. Akolita jest z urzędu nadzwyczajnym szafarzem Komunii świętej, ale zadanie akolity wykraczają poza samą liturgię. Inni szafarze nadzwyczajni Komunii są upoważniani przez biskupów jedynie do pełnienia konkretnej funkcji w liturgii, stawia im się niższe wymagania, powołuje na określony czas i do posługiwania w konkretnej diecezji.

Za zgodą proboszcza akolita może udzielać Komunii św. w czasie Mszy św. lub poza nią, zanosić ją do chorych, lub w wypadku konieczności podać ją umierającemu jako wiatyk. Czyni to jednak tylko, gdy ze względu na podeszły wiek lub stan zdrowia kapłan lub diakon nie mogą tego czynić lub liczba osób przystępujących do komunii jest duża. Akolita ustanowiony obrzędem jest więc z urzędu szafarzem nadzwyczajnym Komunii świętej (zwyczajnymi szafarzami są duchowni: biskup, prezbiter i diakon). Może on również wystawić Najświętszy Sakrament do adoracji, nie ma natomiast prawa do udzielania Nim błogosławieństwa.

Charakterystycznym przywilejem akolity jest puryfikowanie naczyń liturgicznych w przypadku braku diakona. Puryfikacji nie można powierzać żadnemu innemu świeckiemu, nawet nadzwyczajnemu szafarzowi Komunii świętej.

Akolita, z racji swojej posługi, ma pierwszeństwo przed innymi świeckimi w wypełnianiu szeregu funkcji podczas Mszy św. Do właściwych akolitom zadań należy:

- niesienie krzyża i świec w procesji wejścia;

- podawanie ksiąg, w szczególności mszału;

- pomoc w przyjmowaniu darów (gdy jest procesja z darami) lub podaje je kapłanowi z kredensu;

- przygotowywanie ołtarza (umieszczanie na nim korporału, puryfikaterza, palki, kielicha oraz mszału; gdy brak diakona podanie celebransowi pateny z chlebem);

- asystowanie kapłanowi podczas okadzenia darów, krzyża i ołtarza (gdy nie asystują kapłanowi diakoni);

- okadzenie kapłana i wiernych (gdy brak diakona);

- rozdzielanie Komunii świętej;

- puryfikowanie i porządkowanie naczyń liturgicznych po rozdzieleniu Komunii, albo też po zakończeniu Mszy św.

Akolita jest także zaproszony, wezwany do posługiwania Kościołowi poza liturgią. Powinien zaangażować się w części z poniższej działalności chrześcijańskiej:

- adoracja Najświętszego Sakramentu w parafii;

- przygotowanie uroczystości liturgicznych w parafii;

- posługa wobec chorych;

- pomoc potrzebującym;

- organizowanie wolontariatu.

Posługi akolitatu udziela biskup lub wyższy przełożony zakonny, będący prezbiterem. Zarówno jeden jak i drugi, czyni to wobec osób nad którymi rozciąga się jego jurysdykcja.

Źródło: dk.szczecin.pl , opoka.org.pl